“Mijn belangrijkste vraag is: hoe vangen we adequaat de mensen op met psychische problemen, die in het verleden gewoon werden doorverwezen. Met de ambulantisering in de ggz is verwijzing nog alleen mogelijk als het om zeer zware problematiek gaat, en dan nog is sprake van wachtlijsten. In mijn netwerk in de eerste lijn zie ik mensen met toch best forse klachten. Mensen die niet voor verwijzing in aanmerking komen, maar van wie het aannemelijk is dat het niet op korte termijn beter zal gaan met ze. Mensen dus die blijven hangen onder de zorg van de huisarts.
Begrijp me goed: opname is niet zaligmakend en mogelijk traumatiserend. Dat snap ik, maar er moet wel adequate zorg zijn. Recent heb ik een poosje meegedraaid in de crisisdienst en daar heb ik gemerkt dat dit beslist niet altijd het geval is. Dan belanden mensen in een vacuüm en worden ze afhankelijk van wat er in hun stad of wijk geregeld is. Dit probleem vraagt om een grotere rol van de huisarts. Idealiter zou die de regiebehandelaar zijn. Hij kent immers de patiënt en weet wat er in de wijk aan aanbod is om voor de patiënt tot normalisatie te komen. Daaronder versta ik: het probleem wel serieus aanpakken, maar niet te groot maken. Een duidelijke rol geven aan de POH GGZ en de thuissituatie en de eerstelijns psycholoog als uitgangspunt nemen. Liever uitgaan van geruststellen dus dan van meegaan in de problematiek van de patiënt en daarmee diens probleem alleen maar zwaarder maken.”