Een casus. Een jongen wordt begeleid door jeugdzorg. Op een gegeven moment vraagt zijn hulpverlener zich af of de jongen nog wel veilig is in de bestaande situatie. De casus wordt voorgelegd aan deelnemers van een methodische leerbijeenkomst. Met behulp van het viervenstermodel analyseren ze de situatie van de jongen en zijn informele en formele netwerk en wegen ze de mogelijkheden voor hulpverlening af. Wat gaat er bijvoorbeeld gebeuren als de huidige situatie wordt voortgezet? Wat gebeurt er als de jongen in een gesloten zorgorganisatie terechtkomt? De hulpverlener geeft aan dat de jongen in het laatste geval waarschijnlijk zal weglopen. Dat betekent dat hij hem dan kwijt is. Door deze en andere inzichten die de hulpverlener tijdens de bijeenkomst krijgt, besluit de hulpverlener om de jongen voorlopig in de bestaande situatie te laten. Hij formuleert de te nemen stappen: samen met de jongen gaat hij bekijken wat er gedaan kan worden zodat hij veilig is in de huidige situatie.
Onzekerheid
De bovenstaande casus staat niet op zichzelf. Het komt vaker voor dat het niet duidelijk is voor de hulpverlener hoe hij in een bepaalde situatie dient te handelen. Hij heeft te maken met veel onzekerheid, omdat de informatie die er over de cliënt is, onvolledig of tegenstrijdig is. Om dan toch te bedenken wat er moet gebeuren, is lastig. Wat ook voorkomt, is dat een hulpverlener na de vaststelling van de hulpvraag van de cliënt juist direct de oplossing meent te hebben. Een oplossing waar hij vervolgens met
de cliënt en zijn netwerk naartoe gaat werken. Hij vergeet daarbij om voldoende afstand te nemen en na te denken over andere oplossingsrichtingen. De vraag of de oplossing die hij heeft bedacht wel passend is bij de vraag van de cliënt laat hij ook onbeantwoord.
Het hele artikel lezen? Download het hier!